Vanaf 1858 hadden de Britten India onder controle. Het bestond toen uit de landen die we nu kennen als India, Pakistan en Bangladesh, die tegenwoordig drie verschillende landen zijn. India werd gebruikt als afzetmarkt en het was een goede bron voor goedkope grondstoffen. Het werd geregeerd als deel van het Britse rijk. De Engelse koningin noemde haarzelf in 1867 de keizerin van India. Van 1876 tot 1947 werd Brits Indië ook wel het Keizerrijk van India genoemd. Dit deed ze nadat India een kolonie van de Britten werd. Hoewel ze de keizerin was bestuurde ze het zelf niet. Ze liet India bestuurd worden door een onderkoningin, die zo haar plaatsvervanger moest zijn. Deze koningin maakte veel gebruik van de Indiase adel, die bestond uit Radja's en Maharadja's. Dit deed ze om zo het vertrouwen van het volk te winnen. Zonder de vriendschap was het anders nooit gelukt om het gedwongen vertrouwen tussen Groot Brittannië en India, dat veel groter was dan Brittanië, te krijgen. Brits-Indië bleef voor een groot deel door inheemse vorsten bestuurd worden. Zij werden in de gaten gehouden door Britse bestuursambtenaren.

In Brits India was er een grote verdeeldheid. De Britten accepteerden veel van de Indische gebruiken niet omdat ze voornamelijk Hindoe of Moslims waren. De Christelijke Britten konden dat moeilijk mee omgaan. Dit was voornamelijk de rede dat veel Indiërs ontevreden waren met de Britten. Na de tweede wereldoorlog gingen de Britten meer op zichzelf focussen en gingen zich meer richten op zaken dichter bij hun. Daarom waren ze minder bezig met wat en in India gebeurde, waardoor ze niet doorkregen dat er antikoloniale nationalistische bewegingen aankwamen. Hier was het Britse rijk niet op voorbereid. Onder leiding van Mahatma Gandhi was de opstand voor een groot deel geweldloos. Ze vormden een deel van het pad naar onafhankelijkheid. Chandu Skequar Azad speelde hierbij ook een grote rol en hij werd door het volk als echte held gezien. Hij leidde samen met zijn groep India in 1947 naar de weg naar onafhankelijkheid. De kleinere landen die nu bekend staan als Pakistan en Bangladesh werden in 1971 onafhankelijk. Nadat Chandu Skequar Azad in 1947 zijn eigen partij begon duurde het nog lang voordat Brits Indië 100% onafhankelijk werd. Het duurde 40 jaar, maar uiteindelijk is het gelukt om de kolonisatie in Brits-Indië te eindigen. Het Brits-Indië werd opgedeeld in de drie landen die we tegenwoordig kennen als Indië, Pakistan en Bangladesh.